Karartı

      Babasından  yediği  dayakla  akşam  karanlığında  gurur  yaparak  dükkandan  fırlayan  çocuk  farkında  olmadan  o  kadar  çok  yürümüştü  ki  nerelere  geldiğini  bilemiyordu . Bir  karanlık  sokaktan  diğer  karanlık  sokağa  geçiyordu.

      Aniden  durdu . Kafasını  kaldırdı . Bu  bir  çıkmaz  sokaktı . Tedbirli  bir  şekilde  yürüyerek  sokağın  sonundaki  binanın  dış  merdivenlerine  oturdu . Başını  ellerinin  arasına  alarak  düşünmeye  başladı .

      Akşam  karanlığı … Etrafta  kimse  yok.

      Bir  zaman  sonra  çocuk  başını  kaldırdı . Sokağın  başından  kendisinin  bulunduğu  noktaya  doğru  hafif  sendeleyerek  yaklaşan  dalgalı  bir  karartı  gördü. Çocuk  ilk  başta  ne  olduğunu  anlayamadı . Yaklaştıkça  korkmaya  başladı . Karartı  gittikçe  belirginleşiyordu . Çocuk  ayağa  kalktı . Arkasındaki  binanın  kapısına  doğru  seğirtti . Kapıyı  itti . Açamadı .

      Arkasını  döndü . Karartı  çok  yaklaşmıştı . Birden  ağlamaya  başladı . Sesi  giderek  yükseldi , sokak  inlemeye  başladı .

      Karartı  geldi . Çocuğun  tam  önünde  durdu . Çocuğun  bir  anda  sesi  kesildi . Bir  süre  öylece  kaldı , karartıya  bakarak.

     

     Çocuk  artık  evinde , babasının kucağındaydı . Yatma  vakti  gelmişti . Yere  yatak  serilmiş , yastıklar  konulmuştu . Çocuk  hiç  beklemeden  kendini  yatağa  attı . Babası  yanına  geldi . Tam  yatıyordu  ki  çocuk : ‘’Baba , dedi . Işığı  söndür . Artık  karanlıktan  korkmuyorum . ‘’

                                                                        Karartı / Mustafa  Barca